Programista z matematycznym zacięciem, zamiłowaniem do kolei i klocków. Przy planszy szuka tych samych elementów: budowania mechanizmów, tematyki kolejowej i drewnianych klocków.

Gry planszowe znam od dzieciństwa. Pierwszym kontaktem z nowoczesnymi planszówkami był Magiczny Miecz i Cytadela. Prawdziwa przygoda rozpoczęła się jednak dwa lata temu, kiedy kupiłem Osadników z Catanu. Od tego czasu prężnie staram się poznawać zarówno nowo wydawane gry jak i starsze, interesujące tytuły. W grach cenię sobie przede wszystkim klimat i proste, ale oferujące wiele możliwości zasady. Moje teksty możecie znaleźć również serwisie Poltergeist. Poza grami planszowymi, wolny czas poświęcam, m.in. słuchaniu dobrej muzyki i grze na gitarze.

Blog autorów gry Piwne Imperium. Początkowo stworzony został jako wsparcie w ramach patronatu medialnego nad grą. Obecnie jest to już regularnie publikujący blog autorski wydawców, autorów i wielkich miłośników gier planszowych, czyli wydawnictwa Board and Dice.

Mąż, ojciec, wieczny student, kolekcjoner i wielbiciel gier planszowych, karcianych oraz figurkowych, weteran mistrzowania w Warhammera Fantasy Role Play. Z planszówkami miał styczność od wczesnego dzieciństwa, zaczynając od prostych gier typu grzybobranie. Szybko nudząc się jednak prostotą i losowością, modyfikował zasady tworząc coś, coś, co dziś można by było nazwać grami Talismanopodobnymi. Grał w RPG, zanim w ogóle wiedział co to jest, bawiąc się w opowiadane Pokemony z siostrą i kuzynostwem. W grach ceni najbardziej wspólną zabawę z rodziną i znajomymi, przyjacielską rywalizację i potrzebę ruszenia mózgownicy.

Choć wyglądam młodo, pochodzę z pokolenia, które pamięta dobrze co łączyło ołówek z kasetą magnetofonową… Albo czym w ogóle była kaseta magnetofonowa 😉 Przygodę z grami planszowymi zaczynałem jak wielu, od prostych tytułów, takich jak Super Farmer, Barykady. Później przyszedł czas na Gwiezdnego Kupca i Magię i Miecz przy której spędziłem masę czasu w latach 90-tych. Po dłuższej przerwie, powróciłem do gier planszowych w 2011r.. Do powrotu przyczynił się ponownie Talisman Magii i Miecz. Od tamtej pory gry planszowe są moim głównym hobby, którym obecnie staram się zarazić moje dzieci. Na co dzień grywam we wszystkie rodzaje gier, choć do moich ulubionych gatunków należą strategie 4x w klimacie Sci-fi oraz gry wojenne. Doceniam jednak zalety gier euro, więc będę także o nich pisał od czasu do czasu…

Zwariowałam na punkcie gier planszowych po pierwszej rozgrywce w Tikal. Ucieszyłam się, że świat jest pełen takich wariatów po pierwszej wizycie na targach w Essen. Cenię w grach zgrabne połączenie tematu z mechaniką, choć nie uciekam od gier logicznych, czysto abstrakcyjnych. Wciąż rzucam się na nowości, ale błądzę też w poszukiwaniu gier – ciekawostek, gier niepopularnych, czy zapomnianych.

Leciwy już człowiek. Rocznik 76, XX wieku. Niektórzy mówią, że trzeba już złomować, ale się nie daje. Ciągle działa, dzięki swoim najlepszym cechom charakteru, czyli złośliwości i wyjątkowej wredocie. Wychowany na Dungeons & Dragons i innych RPG, a także na ośmiobitowych komputerach. O grach wszelakich (komputerowych i planszowych) pisze już od kilkunastu lat. Prywatnie szczęśliwy mąż i ojciec. Córka Oliwia, urodzona na początku 1999, syn Gabriel urodzony na początku 2008 roku, żona Żaneta…nie powiem kiedy urodzona…w każdym razie ma 18 lat (wartość prawdziwa niezależnie od tego kiedy to czytacie).

Piotrek Piechowiak: Wychowany na Gwiezdnych Wojnach, Baldur’s Gate i takich grach planszowych jak Ryzyko i Magiczny Miecz. Lubię wszystkie rodzaje gier, byle opowiadały ciekawą historię i dawały przyjemność ludziom przy stole. Najczęściej grywam z żoną (i dwoma kotami)

Łodzianin od urodzenia. Matematyk, pracownik sektora bankowego. Od 2011 roku członek Stowarzyszenia Miłośników ERpegów i Fantastyki w Łodzi i współorganizator Łódzkiego Portu Gier. Prywatnie fan fantastyki ogólnie, a science fiction w szczególności. Zagorzały zwolennik klimatycznych ameritrashów, zwłaszcza tych dziejących się w przestrzeni kosmicznej.

Gracz. Informatyk. Chilihead. Birofil amator. Przygodę z grami planszowymi zaczynałem w 2006. Pamiętam nawet pierwszą planszówkę – tłumaczono nam Wilki i Owce i usłyszałem ”To jest jak Carcassonne. Nie znacie? To będzie trudniej…”. Dużo emocji podkręcanych przez ograniczoną dostępność tytułów o których czytałem na światowych portalach. Emocje i rynek się ustabilizowały, ale pasja trwa. Od 2008 pisałem dla Krainy Gier. Recenzentem byłem, ale teraz (chyba) będę blogerem – nie chcę być ani poprawny ani grzeczny ani obiektywny.

Encyklopedyczny przykład przedstawiciela homo ludens: miłośnik łamigłówek wielozadaniowych i mechanicznych, japońskich konsoli do gier, ruchomych (bądź nie) obrazków i „Hobbita”. W branży planszówkowej od czasów wycinanek ze „Świata młodych” i „Razem”.

W 2007 roku z ciekawości zajrzałem na planszowy konwent i już zostałem. Nie na konwencie, a w planszowym światku. Jakoś niedługo potem załapałem się do zespołu redakcyjnego Świata Gier Planszowych. Na łamach pisma mogliście czytać moje recenzje, artykuły i felietony. W trakcie pisania dla ŚGP powstawał w mej głowie pomysł na teksty z pogranicza felietonu i recenzji. Wreszcie znalazłem trochę czasu, dopadłem klawiatury i oto efekt.

Rocznik 86, z zawodu programista. Nowoczesnymi grami planszowymi zachwyca się od 2010 roku. Miłośnik ciężkich eurosów, niezbyt lubi draft, licytację i nadmierną losowość. Mimo wszystko nigdy nie odmówi spróbowania nowego tytułu, ponieważ jego główną dewizą jest „każda gra zasługuje na przynajmniej jedną szansę”. Poza planszówkami uwielbia gry wideo, piłkę nożną, koszykówkę i jest szczęśliwym posiadaczem dwóch jamników.

Dawno, dawno temu w ciemnej i zimnej piwnicy narodziła się idea zbudowania unikalnego miejsca spotkań dla bliższych i dalszych znajomych. Nakładem pracy i umiejętności wielu ludzi przedsięwzięcie się udało – tak narodziła się Melanżownia. Ktoś przytargał zakurzoną Magię i Miecz, ktoś kiedyś kupił pierwszą NOWOCZESNĄ planszówkę… i poszło – tak zaczęło się granie w Melanżowni.
Po paru latach obcowania z grami, po wielu pozytywnych zaskoczeniach i przykrych rozczarowaniach ktoś zadał pytanie: „dlaczego nie podzielić się naszymi wrażeniami ze światem?” – w ten sposób ruszyła Melanżownia TV.

Adam: W sieci zwą mnie Inermis i pamiętam jeszcze czasy oryginalnego Netrunner CCG. Gdy został wydany remake w świecie Androida od razu po niego sięgnąłem i nie mogę się oderwać aż do teraz. Poza Netrunner’em, pracą i lepszą drugą połówką, czas tracę na inne gry planszowe czy komputerowe. Janek: Zawsze potrzebowałem mieć w życiu grę, która umożliwia turniejową rywalizację i która pozwalala na nieustanne próby podnoszenia swoich umiejętności. Najpierw taką grą było Go, potem Carrom, a teraz Netrunner. Poza ANR najczęściej na mój stół trafiają cięższe gry Euro.

Łodzianin napływowy. Prywatnie ojciec dwójki dzieci, oczywiście wciąganych już w planszówki. Zawodowo gość z pogranicza informatyki i biznesu. No i przede wszystkim hobbystycznie – miłośnik dobrych gier kooperacyjnych i ciężkich „eurosów’’, poza tym od czasu do czasu macza palce w organizacji planszówkowego życia w Łodzi.

W planszówkach siedzę od czterech lat. Wszystko zaczęło się od zakupu Carcassonne w Empiku. Powoli pojawiały się kolejne tytuły i kolejne zachwyty nad tym jak wiele zabawy można ukryć w tekturowym pudełku. Uwielbiam cięższe pozycje, zwłaszcza te z napisem Wallace na okładce. Zdecydowanie bliżej mi do eurogracza, jednak odrobina tematu jest mile widziana. Z wykształcenia architekt, fan piłki nożnej, dźwięków Noona i tekstów Eldo.

Adam i Iwona, od lat tworzymy zgraną parę, po uszy zakochaną w nowoczesnych grach planszowych i karcianych. Nasza przygoda zaczęła się od wspólnego zainteresowania prozą i osobą mistrza Lovecrafta. To dzięki pokrętnym zasadom Horroru w Arkham trafiliśmy na planszówkowe fora i portale. Dziś większość wolnego czasu poświęcamy na odkrywanie nowych, interesujących mechanicznie gier, studiowanie instrukcji i wertowanie newsów z planszowego świata. Za pośrednictwem platformy ZnadPlanszy mamy zamiar dzielić się z Wami naszymi przemyśleniami, opiniami, a przede wszystkim pasją.

Zawodowo tworzę grafikę do gier planszowych, a same gry – na razie amatorsko. Moja ręka narysowała Mare Balticum, Vampire Empire czy planszę do Robinsona Crusoe, a także szereg innych tytułów. Kręcą mnie gry, historia, sztuka, muzyka, wielkie idee i wszelkie formy projektowania – a najbardziej płaszczyzny, na których te dziedziny stykają się ze sobą.

Rocznik 78 – czyli pokolenie X, Y, albo Z (niepotrzebne skreślić). Pamięta czasy bez Internetu. Większość życia spędził w coś grając. Aktualnie gra mało, ale wydaje mu się, że może na ten temat pisać. Zawodowy prokrastynator. Amatorski projektant gier planszowych. Przyszły laureat Spiele das Jahre – pod warunkiem, że jury zacznie oceniać pomysły siedzące w głowie, a nie zrealizowane projekty.

Z zawodu teleinformatyk, aktualnie także student elektroniki i telekomunikacji. Od 2007 roku redaktor jednego z największych w Polsce serwisów o tematyce gier fabularnych, planszowych i szeroko pojętej fantastyki, Tawerna RPG. Najwyżej ceni sobie gry ze sporą dawką interakcji i elementem blefu.

Podczas chudych studenckich lat odkryłam świetny sposób na przyjemne (choć okazało się, że wcale nie tak łatwe) stałe powiększanie growej kolekcji, pomimo braku środków finansowych. W myśl zasady „gram, więc piszę” pierwsze teksty spłodziłam dla GamesFanatic pod koniec 2008 roku. Od 2009 piszę również dla Świata Gier Planszowych, a wszystko to „jedynie” za dobre słowo czytelników i darmowe pudło (choć też nie zawsze). Podobno czyni mnie to co najmniej frajerem. A nawet psującą rynek kanalią. Zamierzam kontynuować ten zbrodniczy proceder, póki starcza czasu i sił.

Nauczyciel informatyki w szkole podstawowej. Założyciel klubu gier planszowych ,,Pionkolandia”, a także autor i projektant gier planszowych. Jest również animatorem kultury oraz organizatorem szeregu imprez kulturalnych. Z zamiłowania fotograf.

Gry (karciane i planszowe) lubię odkąd sięgam pamięcią. I to lubię je tak bardzo, że spotkanie ze słabą grą uważam za osobistą zniewagę. Stąd niemal zawsze staram się znaleźć w danej grze jej mocne strony. Oczywiście mam swoje ulubione tematy, mechaniki, autorów, serie. Z tej growej pasji wynika potrzeba dzielenia się nią. Indywidualnie, gdy gry pokazuję znajomym i nieznajomym, czerpiąc radość z ich oczarowania planszówkami. Publicznie, gdy recenzuję gry i staram się pokazać dostrzeżone przeze mnie pozytywne strony nowych tytułów.

O grach planszowych może rozmawiać godzinami. To nic, że za chwilę nie będzie mieć gdzie trzymać ubrań i będzie spać w obawie, że jakieś pudło z grami spadnie jej na głowę. Gry planszowe to już nie pasja – to filozofia życia. Z wykształcenia socjolog, z zawodu (od 10 lat) dziennikarz radiowy i prasowy. Uwielbia gry rodzinne i logiczne. Zwraca uwagę na grafikę i wykonanie. Drewniane elementy po prostu uwielbia. Najchętniej sięga po gry rodzinne i logiczne.